‘Er iS helemaal geen tekort aan strooizout’, verklaart een zoutleverancier,’de overheid wil gewoon de prijs niet betalen’. Die prijs is zo’n beetje verdubbeld, de laatste weken. Dus komt het aan op slim onderhandelen. Dat gebeurt niet, nee, het is nog veel erger: de voorraad zout die er nog wél is houdt de overheid voor zichzelf. Beetje flauw. De Nederlandse gemeenten hebben het nakijken,Camiel Eurlings geeft niks meer. Als ee nDagobert Duck wentelt hij zich in het zout. Eendje Eurlings. Direct gevolg: de paniek is toegeslagen op tal van plaatsen in ons land.Eendje Eurlings wil het zout voor zichzelf houden zodat de snelwegen berijdbaar blijven. ‘Dat is de grootste economische noodzaak’. Wat er vervolgens met al die vrachtwagens gebeurd als ze - eenmaal over des tadsgrens - de brug afglijden, is niet zijn probleem. Dat de prijs van zout hoog ligt, is niet zo vreemd: er wordt twee keer zoveel zout gestrooid als ‘normaal’.  Dan moet je als grootafnemer toch een mooie prijs kunnen afdwingen. Ik vind het onbegrijpelijk dat wij, gezien ons koloniale verleden, niet in staat zijn een lage prijs te betalen voor zoiets ordinairs als zout (het is geeneens een kruid, en zelfs geen specerij.) Waar is die beroemde V.O.C.-mentaliteit van Balkenende? Als een trots staatsman had hij allang over de hele wereld voorraden zout moeten claimen! Maar het ontbreekt aan moed en daadkracht. De enige overheidsdienst die de V.O.C.-mentaliteit wél heeft, is de belastingdienst: die houdt dit land in een wurggreep, door middel van afpersing en plundering.Eendje Eurlings heeft inmiddels goed nieuws: hulp is onderweg. We krijgen tienduizend ton zout van Belgie (in ruil nemen wij 500 Belgische gevangenen op) en dertigduizend ton van Turkije (in ruil laten we die mensenhandelaar Saban B. met rust). Voor iedereen die zonder zout zit heeft Eendje Eurlings tot slot een goed advies, en ik citeer: ‘Suikerwater helpt ook.’ Oh nee, daar gaan we weer. Straks is de suikerpot ook leeg.  Nederland wordt steeds smakelozer.