De verleiding is groot om deze column te beginnen met een weemoedige herinnering aan North Sea Jazz. Hoe ik voor RTV West samen met Hans Dijkstal en trompettist Michel Varenkamp dagenlang bivakkeerde in het Congresgebouw, met een ploeg technici, en de ene na de andere wereldster voor de microfoon wist te slepen. Daar werden grootste daden verricht, kun je nu constateren. Maar het roemruchte festival werd overgenomen door een andere organisator en omwille van de winstcijfers verdween NSJ richting een sportpaleis in Rotjeknor. Daar vegeteert het festival nu al enige jaren - maar de wortels liggen, immer pijnlijk, bloot in Den Haag. Er is een wond geslagen in het World Forum gebouw die zich maar niet wil laten hechten. Anderen roken hun kans en namen het stokje over. The Hague Jazz werd geboren. Dat festival ging blijmoedig van start totdat ook deze organisatie richting een sportaccommodatie vertrok - het Kyocerastadion van ADO - en zie: groot, groter, failliet. Een mispeer van formaat. De jazzmuziek leek voorgoed te zijn vertrokken uit Den Haag. Natuurlijk, er bleven kleinere festivals - Jazz in de Gracht bijvoorbeeld, op de kruising van de Dunne Bierkade en het Groenewegje. Ook dit jaar zullen daar eind augustus de jazzklanken weer langs de grachten schallen. Klein en fijn, maar iets groots? Daarvoor moet je bij AT-events zijn. De drijvende kracht achter Beatstad en het Openluchttheater in het Zuiderpark, nu Parkstad theater geheten. Zij durven het aan om andermaal een groot jazzfestival te programmeren, in samenwerking met het World Forum. Nieuwe naam: Jazzin' the Hague. Da's mooi. Want jazz hoort bij Den Haag zoals de Hofvijver hoort bij het Binnenhof. In het World Forum, uiteraard. Een gebouw waarvan iedere betonmolecuul doordrenkt is van jazzklanken, waar miljarden meer muzieknoten zijn gespeeld dan in ieder ander Nederlands gebouw. Op 1 en 2 juni zal, na een rare onderbreking, de jazzmuziek er opnieuw langs de wanden galmen. Vandaag is de website in de lucht gegaan, in februari wordt de programmering bekend. Mooi dat er in deze tijd van culturele verschraling iets nieuws kan bloeien. Ee beetje kleur op de wangen kan nooit kwaad - al was het alleen maar om het schaamrood op de kaken van de vorige mispeer te doen vergeten.