Het best bekeken tv-programma deze week was: een deur. Niet zomaar een deur, neen, het betrof de eikenhouten ingang van de fractiekamer van het CDA. Er was sprake van een heuse politieke crisis bij de vrienden van Christus. Waaraan herken je een crisis in Nederland? Kroketten en een dichte deur. Meer hoeft het niet te zijn. Als het spannend wordt, maken wij het gezellig. Net als een voetbalfinale. (‘Is er al een deurbraak?’, twitterde André Rouwvoet). Ik weet de laatste stand van zaken niet – heeft Klink zijn keutel ingetrokken, is Verhagen al verdwenen? – en daar wil ik het ook niet over hebben. Hoewel ik met enig leedvermaak de déconfiture van deze ooit zo machtige partij meemaak; immers, iedere gebeurtenis die het CDA beschadigd is een blijde gebeurtenis. De lucht is inmiddels behoorlijk ontsnapt uit dec hristelijke soufflé. De partij lijkt op een leeg spookhuis, waarin oude prominenten rondwaren om de overgebeleven aanhangers de stuipen op het lijf te jagen met open brieven in de krant. Het CDA lijkt nog het meest op een opgezwollen en rottend kadaver; het enige dat nog interessante is zijn de maden die eruit kruipen. Hoe dan ook: alle aandacht gaat naar Den Haag, tijdens zo’n week vol koortsachtig gekonkel. En omdat iedereen het gekrakeel spuugzat is, wordt Den Haag als verzamelnaam gebruikt voor alles wat negatief is. Dat gebeurd al decennialang, dat weet ik ook wel, maar ik begin me er nu echt zwaar aan te irriteren. ‘Wat een zooitje daar in Den Haag.’ Of: ‘Ze maken er een puinhoop van, in Den Haag’. Iedere keer als u zegt dat ‘Den Haag’ iets niet goed doet, doet dat pijn in de ziel van een Hagenees. Als u denkt dat dat overdreven is, probeert u zich eens voor te stellen hoe dat bij ú zou voelen. Als úw gemeente dagelijks stelselmatig over de hekel wordt gehaald. ‘Het is allemaal de schuld van Twello’. ‘Daar kan je niks aan doen, dat heeft Purmerend beslist.’ ‘Allemaal boeven zijn het, in Stadskanaal’. Ziet u? Noem het beestje bij het naampje, het Binnenhof, en laat ons Haagje erbuiten. Vergeet niet: wij ergeren ons net zo erg. Groen en geel, om precies te zijn.