Columns: ik heb er honderden geschreven. En nog nooit ben ik teruggekomen op een column van de week ervoor. Nu doe ik het toch, omdat ik dagelijks overstelpt wordt door reacties op mijn vorige column. Honderden mailtjes. Scheldkannonades. Regelrechte doodsbedreigingen. Gelukkig, ook enkele intelligente reacties. In die column beweerde ik schertsend dat de Chinezen dit land dreigen over te nemen. In feite was het juist een opsomming van alle vooroordelen, met een overduidelijke kwinkslag aan het eind. De toon was overdreven bot en stupide. Soms moet dat. Om het met de woorden van Gerrit Komrij te zeggen: ‘Ik hou mij bewust dom, anders loopt het publiek weg'. Dankzij enkele vrolijke reacties kreeg ik het idee dat mijn doel was bereikt - maar de Chinese gemeenschap dacht er heel anders over. Zij interpreteerden de column bloedserieus, met alle gevolgen van dien. Hadden de Chinezen een fatwa, dan was die over mij uitgesproken. Ik ben hun eigen Geert Wilders. U zou de mailtjes moeten lezen; de haat druipt ervan af. Ook enkele niet-Chinezen stoorden zich aan de toon van mijn betoog - waaronder, tot mijn stomme verbazing,  een bekende ex-politicus. Alle klagers hebben van mij een verklarend emailtje gekregen, maar slechts een handjevol was moedig genoeg om hun vergissing toe te geven. De rest volhardt in hun stelling dat ik een bedreiging vorm voor de Chinese gemeenschap. Over smaak valt te twisten, over gevoel voor humor ook. Die discussie wil ik niet voeren. Wat mij wél verontrust is dat ik blijkbaar een gevoelige zenuw heb blootgelegd. Chinezen zijn helemaal niet zo geintegreerd als wij wel denken, en wij (ik in ieder geval) weten te weinig van hun gevoeligheden. Ik ben helemaal niet van zins om Chinezen op de kast te jagen - dat zou trouwens een flinke kast moeten zijn - maar ik constateer dat er iets verschrikkelijk scheef zit in de onderlinge verhoudingen. We praten óver elkaar, maar niet mét elkaar. Wel, de geest is uit de loempia. Kom maar op. Ik ben klaar voor een dialoog - sambal bij.