Als ik de Bijbel mag geloven is geen schepsel nutteloos op Aarde. Nou, de mug komt anders dicht in de buurt. Deze prehistorische pestkop slaagt er al miljoenen jaren in om onze levens grondig te verzieken. Op het moment dat u dit leest begeef ik mij door de jungle in het grensgebied tussen Thailand en Birma. Vraag me niet waarom, het leek me een leuk idee toen ik thuis achter de computer zat. Nu weet ik beter. Het klinkt heroïsch, in het regenseizoen in de tropen glibberen langs steile bergen, maar dat valt vies tegen. Nu kan ik heus tegen een stootje. Ik heb inmiddels de vijfde bloedzuiger van mijn enkels geplukt en met een tekentang al drie teken uit mijn hoofdhuid verwijdert, ben omsingeld door de meest vreemdsoortige vliegen, wespen, hommels en bijen, allemaal ter grootte van een kindervuist, ben tijdens een glijpartij in een termietenheuvel belandt en heb bij een andere slippartij oog in oog gelegen met een tarantula, maar: de mug is het ergste. En er zijn er hier miljarden. Ze planten zich voort als konijnen. 'Waarom rook je geen sigaret? Dat helpt', oppert Soon Pon, mijn lokale gids, in gebroken Engels. Zal best, maar ik ben vier maanden geleden gestopt en dat wil ik graag zo houden. 'Steek er zelf eentje op', zeg ik. Hij schud zijn hoofd. 'Waarom zijn er sowieso eigenlijk muggen in de wereld', vraag ik. 'Answers are blowing in the wind', zegt Soon, die een voorliefde heeft voor Amerikaanse folkliedjes. (Gisteren vroeg ik aan hem wat zijn favoriete lied was. Hij antwoordde: 'Hotel California dreamin').Ondertussen wordt ik nog steeds opgevroten door de muggen. Ik kan niet slapen omdat naast mijn oor een mini-vuvuzelaconcert wordt gegeven, waarmee de nachtmerrie van de WK-finale zich iedere nacht herhaald. Mijn lichaam lijkt op een bergetappe uit de Tour de France met een paar cols van de zwaarste categorie. Ik hoor u denken: wat maakt die man zich druk. 'Maak van een mug geen olifant', zegt u? Kon dat maar. Ze zijn in ieder geval een stuk makkelijker te raken.