't Is een oud gezegde: als je vuurtje brandt wil iedereen bij je zitten - maar als de as moet worden opgeruimd ben je altijd alleen. Zo is het ook met vakantiewas. Vraag me niet waarom, ik ben altijd de Sjaak. Voor mij ligt een sterk vervuilde berg textiel. Ik hoef niet zelf te wassen - daar heeft dit hotel een 'laundryservice' voor - maar mag de stapel wél sorteren en aantallen invullen op een verkreukeld formuliertje. Ik dien van ieder kledingstuk te bepalen wat het precies is en de hoeveelheden te vermelden in een kolom. Geloof me, je gaat ineens heel anders naar je eigen kleren kijken. Zeker gezien het verschil in prijs tussen een 'shirt' en een 'sportshirt'. Ik bezie mijn kleding gelijk een archeoloog zijn unieke bodemvondst. Is dit een 'blouse'? Is dit'underwear' of een 'slip'? Na een half uur heb ik mij door mijn kleren heengeworsteld. Glimmend van trots bekijk ik de kolom en zie nu pas dat ik de verkeerde in heb zitten vullen. Dit is de 'hotelcount', niet de 'guestcount'. Ik streep alles door en vul de andere kolom in. Nu de kleding van mijn partner. Dat is andere koek. Het enige dat ik van vrouwenkleren weet, is hoe je ze zo snel mogelijk uittrekt. Hoe noem je een hempje met van die bandjes maar zonder mouwen? Geen 'shirt', 'blouse', 'dress', maar wat is het dan wel? Is dat hempie soms een 'slacks? Hulp is er niet. De vrouw in kwestie ligt een kilometer verderop onder een kokosboom met de nieuwste van Stephen King. Tot mijn schrik zie ik ineens dat er ook een aparte kolom is voor 'ladies'. Ik heb de hele santekraam ingevuld bij 'gentlemen'. Een nieuwe doorkrasronde volgt. Vervolgens mieter ik de zak met formulier op de gang. De volgende dag lag alles keurig gevouwen op het hotelbed, inclusief factuur met daarop een astronomisch bedrag. Bij de receptie heb ik nog geinformeerd: 'Is dit de rekening van de wasserij, of een voorstel voor de overname van het hotel?' Wat een gehannes, wat een geklooi. Stom vakantiegedoe, dat is het. Ik zou willen dat ik weer thuis was.