Al acht jaar lang wordt in de nacht van 23 op 24 maart op onze planeet een vreemd fenomeen aan de hemel waargenomen: de lichten gaan uit. Dit jaar met extra veel plezier; we vieren dat aanstaande maandag in Cyprus definitief het licht uitgaat. Laat ons deze wrat wegbranden uit de Europese Unie! Maar dat terzijde: de nachtelijke licht-uit-actie heet Earth Hour, oftwel in goed Haags: ‘URF AUAH’. Dat klinkt al een stuk heelalleriger; als een planetoïde die door de kosmos zweeft. De ‘Urf Auah 49/234-49578’, of zoiets. Waarom gaan de lichten vanavond om 20.30 uur overal ter wereld een uurtje uit? Om aandacht te vragen voor de Aarde. Moeder Aarde is moe. Ze is afgepeigerd. Ze wordt leeggezogen. Uitgehold.  Kapot gemaakt. Rücksichtloze acties om grondstoffen te winnen verminken de Aarde en veroorzaken immense vervuilingen. Nee, echt vriendelijk gaan qwij met Aard eniet om. Zo bezen is zo’n uurtje in het donker ook een pleister op een nat lichaam. Dat blijft niet plakken. Toch moet je ergens beginnen. En één iemand die ergens in gelooft zal altijd meer bereiken dan duizenden mensen die nergens in geloven. Ik sta  op het standpunt dat je niet moet geloven. Je moet denken. Maar soms moet je iets eerst geloven voordat je het kunt zien. Noem mij naïef: ik geloof in een betere wereld. Die begint met minder consumeren. Vooruit is een stap terug. ‘Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen’, zei men vroeger. Wie op de centen let en bovendien ijverig door het leven beent, kan veel bereiken. Het mooie is dat je er niets voor hoeft te doen – je hoeft er alleen dingen voor te láten. Eet bijvoorbeeld eens een dag geen vlees. Dan smaakt het des te lekkerder als het er wel weer is. Vanavond doe ik het licht niet uit; URF AUAH is mij te symbolisch. En de tijden zijn mij al duister genoeg. Weet u wat ik doe? Ik steek een kaarsje aan, voor de wereld. En dat is niet symbolisch bedoeld. Alles geloven is misschien teveel; maar niets geloven is te weinig.