De emancipatie van de crematie heeft een nieuw hoogtepunt bereikt. Letterlijk: op het strand van Scheveningen kun je nu de as van je dierbare, in een ballon, loslaten. Tien kilometer hoog spat de ballon uit elkaar. Tenminste, dat zéggen ze: je hoort wel eens verhalen over balonnetjes die ergens achter de Kaukasus worden teruggevonden. Was de overledene bij leven een opgelaten persoon, dan kan ik me voorstellen dat men voor deze luchtige verstrooiing kiest. Of als ‘ie last had van zijn luchtwegen, bijvoorbeeld. De kosten voor een terluchtbestelling zijn niet mals: 550 euro. Voor het loslaten van een ballon! ‘Dichterbij de hemel kun je niet komen', roept de ondernemer. Ik denk dat dat slaat op zijn bankrekening. De ballonvaart is de zoveelste stap in een proces waarbij de dood wordt gepopulariseert. Vroeger zong Mieke Telkamp: ‘Waarheen is de weg, die wij moeten gaan?' Dat interesseert niemand geen ene flikker meer. Feest moet er gevierd worden, in die saaie aula! We zijn bang voor een dood moment. De crematie is een sensatie geworden. Een senseo crema. Een moderne uitvaart is niet meer compleet zonder minimaal een kinderkoor, steltlopers en vuurspuwers. Amateurfilmers registreren het feest, want je wil thuis op de bank met de hele familie nog wél even opnieuw genieten van de capriolen van de ingehuurde Cremaclowns. Uitvaartdiensten worden steeds vaker geteistert door zelfverzonnen rituelen. Die nemen de gekste vormen aan en zijn daarom niet geheel zonder gevaar. Een onlangs overleden atleet had in zijn testament vastgelegd dat het ‘rondje rond de kist' door de aanwezigen moest worden afgelegd met de hink-stap-sprong; dit zorgde een week later voor drie nieuwe begrafenissen. Ik zou het prettig vinden als de dood gewoon weer een moment van bezinning wordt, in plaats van een manier om geld te verdienen aan andermans verdriet. De dood is gewoon een hele vervelende gebeurtenis. Maar laten we het van de positieve kant bekijken: je gaat maar één keer dood. En het voordeel is, dat je er heel lang plezier van hebt.