Ik had teveel gezopen, voor de wedstrijd.  Nu zal ik niet enige zijn geweest die zich moed in had gedronken; we hadden immers al dertig jaar niet meer gewonnen van de Italianen. Maar er was nog een andere reden: er valt niet veel anders te doen op Borneo, en al helemaal niet als je tot kwart voor drie in de nacht moet wachten tot de wedstrijd begint.  Om in de stemming te komen - je moet je vijand recht in de zak staren - waren we uit eten geweest in een smoezelige pizzeria. De twee flessen zure Pinot Grigio bleken, achteraf bezien, afkomstig uit kelders van Donadoni: heftige hoofdpijnwijn. Tot overmaat van ramp viel mijn reisgenoot, de technicus die mij begeleid bij mijn optredens alhier, om een uur of een in slaap. Zodoende zat ik moederziel alleen op mijn hotelbed, vergezeld door het geluid van brulkikkers buiten - en het gesnurk van een dronken technicus in het bed naast mij. Omdat het commentaar bij de wedstrijd in het Maleisisch was, en ik werd overvallen door een golf van heimwee, besloot ik de stem  van Jack van Gelder op te roepen via internet. Dit lukte wonderwel, maar Jack bleek continu achter de feiten aan te hollen: hij liep twintig seconden achter. Hierdoor had ik gedurende de wedstrijd het gevoel dat ik helderziend was. Dat klinkt leuk, maar met de knersende pijn in mijn vleespet bleek het knap verwarrend. In de 25e minuut besloot ik iets te doen wat ik natuurlijk voor de wedstrijd had moeten doen: ik ging plassen.  Vandaar dat ik, in tegenstelling tot Ruud zelf, het eerste doelpunt miste. Vanuit de badkamer hoorde ik Jack iets gillen over een buitenspelgoal en rende in volle vaart de hotelkamer in, een spoor van gele spookjes op de vloer achterlatend. Wat een afgang: als er iemand buitenspel stond, was ik het wel. De wedstrijd van morgen beleef ik in Bangkok, met de Nederlandse gemeenschap aldaar. Vooraf gaan we eten in een Frans restaurant. Dat heeft tegen de Italianen ook geholpen, en bijgeloof of niet: ik ga in de 25e minuut ook weer plassen. Gaat u mee?