'Lieve Thea, nou hier dan eindelijk een mailtje van je zus Marion. Dick en ik zijn gelukkig weer thuis. Want vakantie is leuk, maar het moet niet te lang duren. Dat kwam niet door Turkije, want dat zijn best lieve mensen als ze daar zitten. En ook het eten was prima en het hotel in Bodrum ook en het strand, heel warm. Maar op de tweede dag kwamen we een stel tegen uit Barneveld. Net als wij met de kinderen het huis uit en gewoon gezellige mensen. Hij was gepensioneerd, nou daar wilde Dick alles van weten want die moet natuurlijk nog een paar jaar. 's Avonds gezellig met mekaar nog van het buffet gegeten en een wijntje gedronken. De volgende morgen bij het ontbijt zaten ze er al weer en zeiden 'Waar bleven jullie nou, om negen uur aan tafel hadden we gisteren toch gezegd?' En ze hadden vóór het ontbijt al vier ligstoelen bij het zwembad gereserveerd, tsja, je wil geen spelbreker zijn dus dat hebben we dan maar gedaan. Om kort te gaan: na vijf dagen wist ik meer van hún kinderen dan de mijne. Ze lieten ons geen minuut met rust. Dick was die mensen zó spuugzat, die wilde niet meer mee naar het buffet. Ik moest zeggen dat hij zware diarree had van 'die klote köfte'. Maar na drie dagen móesten ze zien hoe het met Dick ging dus die is toen de badkamer in gevlucht. Daar is hij blijven zitten de laatste drie dagen, ze bléven langskomen. Ook nog met een trosje bananen want dat stopt. We zijn toen maar samen op de kamer gebleven, wat de vakantie wel duurder maakte, want die roomservice is best prijzig. Bij ons vertrek waren ze er gelukkig niet. Tsjonge, wat een pech: hoe groot is de kans dat je dan in hetzelfde vliegtuig zit? Heeft Dick de hele vlucht wéér op het toilet gezeten. Ik hoop dat hij vanavond niet al te boos is als ze op de koffie komen. Haar schoonzusje woont in Den Haag en ze willen hun vakantiefoto's laten zien. Ach, hij kan altijd nog op de wc gaan zitten. Dat zijn ze nu wel van hem gewend.'