‘Laten we ’t zélf een keertje doen. Zó moeilijk is het toch niet?’ ‘Ok, één minuut dan’. Dus we zwijgen. Ijscoman Bolle Henk, uitbater Martin, Ome Ed en ik. Het lukt - voor een seconde of dertig. Dan zegt Bolle Henk: ‘Zie je wel dat het makkelijk is?’ ‘Stil nou, halleve tamme!’, sist Ome Ed, ‘nou kennen we weer overnieuw beginnen’. ‘Dat was toch geen minuut?’,vraagt Martin. ‘Als dat een minuut is dan…..’ ‘Allemaal je bek DICHT!’ Ome Ed slaat met zijn hand op de tafel. Ternauwernood overleven de flesjes Spa Geel de klap. ‘Tsjonge jonge, één minuut stilte, hoe moeilijk ken het zijn?’ ‘Ik wist niet dat een minuut zo lang was’, verontschuldigd Bolle Henk zich. ‘Daar sta je nooit bij stil’. ‘En dat is nou juist de bedoeling’, zegt Ome Ed. Hij klokt een fikse slok gerstenat achterover. We hebben net in de krant gelezen dat steeds minder mensen de twee minuten stilte op kunnen brengen tijdens de dodenherdenking op 4 mei. Deze proef op de som bewijst dat het nog niet zo eenvoudig is. ‘Wanneer is het nou eigenlijk nog stil om je heen?’, vraagt Ome Ed hardop. ‘Iedereen rent, iedereen vliegt, niemand neemt de moeite om gewoon effe niks te doen. Terwijl ik de hele dag niks anders doe dan niks doen. Rust in je kop, is rust om je heen’. Bolle Henk schudt zijn hoofd. ‘Nou, bij mij thuis niet. Die van mij sputtert aan één stuk door. Ze zegt alles wat ze in d’r hoofd heb. Zelfs ‘s nachts ligt ze te reutelen en te kraken. Soms denk ik weleens: ik ben met een zak chips getrouwd.’ ‘Ik slaap zelf al jaren gescheiden van me vrouw’, verklapt Martin ongevraagd. ‘Ik vind dat je je problemen niet mee naar bed moet nemen’. Ome Ed zucht. ‘Jongens, het gaat niet alleen om de stilte, het gaat om het historisch besef. Als je niet weet waar je vandaan komt, weet je ook niet waar je naartoe gaat.’ En dan blijft het, eindelijk, even stil. Zoals het hoort.