Column

Ome Ed en de landing van Oranje

25-11-2013
Tradities zijn er om in ere te worden gehouden. Vandaar dat wij ieder zondagmiddag aan de stamtafel van Nico’s snackbar met een zooitje ongeregeld aanschuiven om, onder het genot van een vette bek en een krat Spa Geel, de wereld te bespreken. Vandaag staat de viering van tweehonderd jaar koninkrijk op het menu. De blonde stoot  Samantha, dochter van Elsje, schuift regelmatig aan tafel met haar Ipad. Zodoende hebben we ook contact met de buitenwereld via Twitter en Facebook. Ome Ed moet er niets van hebben. ‘Jij staart naar dat schermpie maar aan de andere kant van dat glas kijken de Amerikanen naar jou. Ze zien alles wat je doet. Amerika: teveel wapens, te weinig hersens’. Vandaag volgt Samantha via Twitter de repetitie van de terugkeer van de Oranjes, in Scheveningen. Daar wordt aanstaande zaterdag die gebeurtenis van tweehonderd jaar geleden herdacht. ‘Het is een nagespeelde landing’, zegt Martin, uitbater van de snackbar. ‘Een soort D-Day voor de familie van Oranje’, snoeft Ome Ed. ‘Reken maar dat die wat te vieren hebben. Ze lachen zich een krul in d’r lul. Ze zijn al tweehonderd jaar de baas van Nederland’. Paul, de broer van Martin, schuift zijn bril wat hoger op de neus. ‘Ik zie dat toch anders. Een land heeft stabiliteit nodig. De koninklijke familie zorgt voor saamhorigheid. Het bindt.’ Gerard de gleuvenglijder valt Ome Ed bij in zijn aversie tegen de Oranjes. ‘Nou dat is dan wel héle dure maizena, als je het mij vraagt.’ Paul houdt vol. ‘Dat is traditie’. ‘Noem je de Oranjes een traditie? We zijn langer een republiek dan dat we een koningshuis hadden hoor. Wat waren de absolute hoogtijdagen van Nederland, toen iedereen het goed had? De Gouden Eeuw. Toen waren wij een republiek. Het koningshuis is een sprookje waar ik niet in geloof. De familie van Oranje is tweehonderd jaar geleden aangespoeld op Scheveningen. Een familie van Duitschen Bloed. En dan ook nog blauw’. Ome Ed zwijgt even. ‘Trouwens, dat is wél een echte traditie: als er iemand aanspoelt in Scheveningen is het meestal een Duitser. En vaak is ‘ie ook helemaal blauw.’