De oudste vrouw ter wereld is in Kazachstan overleden. 130 jaar oud. Ze gleed uit in huis, op de spekgladde vloer van haar keuken. Pikant detail: dat huis had ze net gekregen van de Kazachstaanse overheid, die vond dat ze niet meer mocht leven onder armoedige omstandigheden. Een uitglijder van jewelste, als u het mij vraagt. Zo’n 40 procent van alle ongelukken vindt plaats in en om het huis – waakzaamheid is daar geboden. Dit betekent overigens dat 60 procent van de ongelukken buitenshuis gebeuren, dus daar moet je nog veel béter opletten. Maar zelfs als u dat allemaal overleeft zal de ouderdom ons allen bekruipen, als een sluipmoordenaar in de nacht.  Ik hoor u denken: zo oud ben jij toch nog niet? Nee, maar denk er wel over na. Oud worden is niet zo erg, als je er maar op tijd mee begint. Hoewel het allemaal vanzelf zal gaan; de tijd maakt, uiteindelijk, alles kapot. Straks heb een kont als een accordeon. Als ik adem klink ik als een zak chips. Mijn aftakeling is onafwendbaar. Ik zal het geheugen hebben van een fruitvlieg, en het sexleven van een grafzerk. Over twintig jaar heb ik meer rimpels op mijn gezicht als op m’n ballen. Natuurlijk kun je daar wat aan laten doen, maar dat kosten klauwen met geld. Ik heb gekozen voor een andere optie:ik neem geen facelift - ik laat gewoon de rest van me lichaam zakken. Dat is glansrijk gelukt. Reeds jaren geleden heb ik afscheid genomen van mijn buik. Mijn buik is een eigen leven begonnen. Hij groeit als kool, hij heeft haren en begint al te brabbelen. Over een jaar stuur ik ‘m naar de creche. Ik weet heus wel dat ik nooit 130 zal worden, zeker niet met de afbraak in de zorg die nu gaande is. Ik zal straks mijn eigen rolstoel moeten duwen, naar ik vrees. Maar: laat deze column geen klaagzang over ouderdom zijn. Ouder worden heeft ook voordelen; zo ga je het leven meer waarderen. Als je ouder wordt kom je erachter dat het glas niet half leeg is, maar half vol. Het enige probleem is dat, vroeg of laat, je gebit erin drijft.