Gisteren schreef ik op deze plek over Geertolax, het fictieve laxeermiddel van de Islam Democraten. Een flauwe grap? Een grap hoeft niet altijd een keiharde lach op te leveren. Humor is, in essentie, een poging tot relativering van iets pijnlijks. Dat kan ook heel zacht. In de Schilderswijk werden posters beklad van een kledingwinkel, posters met wat schaars geklede dames. Kattenkwaat of vrouwenhaat? De buurt reageert met een corrigerende lach . ‘Niks aan de hand, wel gratis publiciteit voor m’n winkel’ sprak de  eigenaar. Een moskeebezoeker: ‘Als je die poster niet leuk vind, ga je praten. Andermans spullen vernielen mag ook niet van de Islam.’ Zo waren er nog wat reacties die een mens blijmoedig stemmen. ‘Een kwajongensstreek’, luidde de heersende mening. Eenieder ging voort met zijn leven. Een mens gebruikt meer spieren in z’n gezicht om een chagrijnige smoel te trekken dan om een lachen tevoorschijn te toveren. Je kan jezelf onderdompelen in een onverdraagbare werkelijkheid – maar je kan er ook om lachen. Helaas dompelt de PVV zich onder. Geef ze een stok om mee te slaan en ze maken er een boom van. Burgemeester van Aartsen moet ‘de macht op de Schilderswijk heroveren op dit sharia-tuig’, dat ‘er niet voor terug deinst om steeds meer mensen de wet voor te schrijven.’ Ook de PVV wil ik nogmaals uitnodigen om mijn aanbod voor een stoomcursus ‘Humor voor politieke partijen’ te aanvaarden. Eén partij uit de Gemeenteraad  heeft zich gretig gemeld en krijgt maandagavond van die felbegeerde cursus Humor. Zij zien er de lol van in. Dat zouden we allemaal moeten doen. Juist als het lastig wordt. Daarover gesproken: valt er nog iets te lachen bij ADO? Niet echt. Wel razenden interessant om te zien hoe snel supporters hun eigen vak kunnen leegvegen. Een duidelijker signaal naar het bestuur kon niet worden gegeven. Another one bites the dust. Ik heb respect voor Maurice Steijn. Soms moet je iets doen tegen beter weten in. Soms moet je laten zien dat je mens bent. En daar vervolgens om lachen.