Het was natuurlijk even schrikken toen ik gevraagd werd door Hogeschool InHolland om als cabaretier/columnist een leerstoel te aanvaarden. Net op tijd, bedacht ik me. Wim de Bie wordt gasthoogleraar in Tilburg en dat spreekt voor zich; een humorist ‘in ruste' van zijn statuur mag doen en laten wat hij wil. Maar toen bekend werd dat Youp hetzelfde doet bij de TU Delft begon ik mij onrustig te voelen. Ik zou toch niet worden overgeslagen? Uiteraard ben ik niet zo groots en meeslepend als van 't Hek, maar voor apen die niet zo hoog kunnen klimmen schiep God de lagere takken. Ik ken mijn plaats. Gelukkig was daar ineens de Hogeschool InHolland die mij deze week benaderde. Dat ik tweede keus ben - ze kwamen in de problemen omdat Rob Kamphues plotseling moest afzeggen wegens familieverplichtingen - neem ik voor lief. Alle begrip trouwens, voor Rob. Bekendheid opent benen die voor anderen gesloten blijven, vertel mij wat. Laten we blij zijn dat hij in ieder geval de KRO-gedachte uitdraagt: Rob maakt zich hard voor zijn medemens. Afijn, u denkt: InHolland, is dat niet die school waar je al een diploma krijgt als je een geit kan aaien? Ja, dat klopt. Er is daar van alles mis - en dat is per definitie de omgeving waar een cabaretier zich dient op te houden. Sta mij toe de oude leermeester Godfried Bomans te citeren: ‘Cabaret dient misstanden aan de kaak te stellen en klappen uit te delen aan eenieder die zich potsierlijk gedraagt, ongeacht de hoek waarin deze zich bevindt.' Ergo: wie zich terugtrekt in de voorspelbare saaiheid van een middelmatige universiteit op een bedrijventerrein in Delft, zich laat omringen door een roedel ja-knikkende nerds en daarmee zelf de grap wordt die hij al jaren maakt, heeft aan mij een slechte. Oudemannenmildheid (goed woord voor Wordfeud!) zie ik steeds vaker om me heen. Het is als dementie: je hebt niet in de gaten dat het er is als het er al is. Ik hoop dat het mij nog lang bespaard blijft.