In het Nederlands Openlucht Museum in Arnhem kun je aanstaande zondag de ‘relatie-testroute' lopen, om te zien of deze de tand des tijds heeft doorstaan. Prima idee. Zoals mijn opa vroeger al zei: ‘Beter in de vrije lucht, dan in een benauwd gaatje'. Stellen die aan het eind van het parcours nog steeds voor elkaar blijken te kiezen, kunnen ter plekke hun jawoord hernieuwen. In een Zeeuwse kerk (?) of in een boerenschuur. Dat zal me een dolle boel worden. Wat ze voor je in petto hebben als je zakt voor de test vermeld het persbericht niet; ik mag hopen dat er ook een advocaat bij de finish staat. De trend om je relatie opnieuw te bezegelen is overgewaaid uit Amerika. Daar twijfelt inmiddels iedereen aan alles, dus is het prettig om dagelijks te checken of je alles nog hebt: je baan, je huis - én je vrouw. Voor een man is het nog steeds niet makkelijk om over zijn gevoelens te praten - zeker niet met soortgenoten. Iedere poging hiertoe, meestal in de kroeg, vervalt steevast in geklaag over sex. De bijbehorende adviezen zijn onbruikbaar en meestal schunnig. ‘Jij hebt toch een waterbed? Doe d'r zeewater in, dan gaat die mossel vanzelf openstaan'. Nu zijn vrouwen natuurlijk  ondoorgrondelijke wezens: de man die weet hoe een vrouw in mekaar zit, is een psychiater - of hij heeft er een nodig. Maar ik heb inmiddels wél geleerd dat je je nooit moet ergeren aan de fouten van je vrouw: waarschijnlijk zijn het juist díe fouten, die haar hebben belemmerd om een betere vent te krijgen. Andersom is het idem: het valt ook niet mee om met mij te leven. Dat was vroeger al zo - toen ik 11 was, renden me ouders van huis weg. De fouten van je partner kennen en d'r tóch bij blijven, dat is echte liefde. Een goeie relatie is nooit vanzelfsprekend. Liefde is net als haring: als het niet vers is, gaat het stinken. Wat dat betreft is het met vrouwen hetzelfde als met beleggen: resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.