Agnes weg, ons Camiel weg, en nu ook Wouter weg. ‘Ik ga er helemaal voor!’, riep Wouter vorige week nog. Maar zijn beslissing om te vertrekken was al voor de gemeenteraadsverkiezingen genomen. Puur en onversneden kiezersbedrog, als u het mij vraagt. De reden voor vertrek: Wouter vindt zijn privéleven belangrijker dan de politiek (lees: hij is de ruzies thuis spuugzat). Dat vind ik ook, dus dat begrijp ik volkomen. En laten we eerlijk zijn: een echt staatsman is Wouter Bos nooit geworden. Is dat erg? Welnee. Niet iedere schildpad haalt het tot aan de zee. Zijn imago was ook tanende; de glans van dat lekkere kontje was er inmiddels wel vanaf. Geloofwaardig was Bos al jaren niet meer. Hij beloofde bij de vorige verkiezingen dat er een onderzoek zou komen naar Irak en dat hij nóóit vice-premier zou worden. We weten allemaal hoe hij ons hiermee belazerd heeft. Politiek gezien was Wouter een beetje van het pad af. Hij presenteerde de PvdA als ‘overwinnaar’ bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar de harde realiteit is dat de partij met het verlies van 600 raadszetels behoorlijk is leeggebloed. Hoe je een landelijk verlies van 30% van je zetels kunt opvoeren als een ‘stijgende lijn’ is mij een compleet raadsel. Nee, Wouter zag het niet meer zo scherp. We hebben hem allemaal zienderogen zien vergrijzen. Dertig jaar ouder in amper tien jaar tijd. Natuurlijk stapt hij ook op omdat de kans aanwezig is dat hij weer met Balkenende in een kabinet komt en zeg nou zelf: welk weldenkend mens zou dát nu willen? Wouter maakt plaats voor Job Cohen. Je zou zeggen dat Wilders daar blij mee is, gezien de joods-christelijke traditie die hij predikt. Maar nee: Cohen is een ‘multi-culti knuffelaar’, zegt Geert, ‘het laatste wat Nederland nodig heeft.’ Ik vind dat een stevig observatie, zeker voor iemand die nog steeds niet in de gaten heeft dat zijn föhn is ontploft. Maar ook daar is Wouter van verlost. Geen verhitte debatten meer. Geen gezeul meer met rozen of gestumper op zeepkistjes. Het is goed zo, Wouter. Neem je verlies. Zie je politiek carrière als voltooid verleden pijn. Breng die rozen naar Barbara.