Verkiezingsretoriek duurde vroeger een verkiezing lang. Daarna was je er van af. Totdat de PVV z’n entree in de politiek maakte. Sinds die iets in de melk te brokkelen hebben komen ze elke dág met wonderlijke voorstellen. Ditmaal met het voorstel om inwoners mee te laten beslissen bij gemeentelijke bezuinigingen. Hierbij wijst de PVV naar een initiatief in Dordrecht, waarbij burgers via internet mogen laten weten wat ze vinden van de lokale bezuinigingsplannen. Het komt mij voor als een democratie in een democratie. Afschuiven. Als er één bestuurlijke ziekte is in deze tijd dan is het wel de weigering om verantwoordelijkheid te nemen. Zeker in de politiek en de ambtenarij. Zie het kersvserse ‘Sociaal Akkoord’; het is te weinig, te laat en de écht hete hangijzers worden tot 2016 voor zich uitgeschoven. Bij iedere crisis – of het nu de Q-koorts betreft of de crisis op de huizenmarkt – wordt onomstotelijk vastgesteld dat de overheid faalt, of op z’n minst grote steken heeft laten vallen. Hoe dat komt? Afschuiven. Wegduiken op moeilijke momenten. Niet durven beslissen, uitstellen. Weet u wat uitstel is? Uitstel is de oorzaak van chaos. Ach, we kunnen het de lieve mensen niet kwalijk nemen, ‘t zit in hun karakter. Ze doen zich wellicht stoer voor maar verschuilen zich graag in een organisatie, in een groot gebouw. Als schichtige visjes in het koraal. Blijf zitten waar je zit en verroer je niet. Het wonderlijke voorstel van de PVV speelt in op precies déze sentimenten. De burger heeft het idee dat de macht hem ontnomen is; hij wil meer zeggenschap. Helaas doet zich hier een euvel feit voor: de meeste mensen hebben nergens verstand van.  En nu niet tegensputteren – u heeft de statistieken tegen u. Als mensen vanwege de kroningsplechtigheid massaal een grotere tv kopen – zoals nu gebeurt –  mag dat een afdoende voorbeeld zijn. Zalig zijn de onwetenden. Veel mensen zijn iedere dag urenlang aan de buis gekluisterd. Gevangen, maar gelukkig.  Twee op één hersencel. Is dit is de groep waar de PVV op mikt? Diep van binnen weet iedereen: met dit voorstel schieten we niks op. De Engelsen hebben er een mooie term voor: ‘All fart, but no shit.’