Toch is het jammer. Zolang het ADO-stadion nog geen naam had, ben ik blijven hopen dat de naam van ’s Haags beroemdste voetballer op de voorgevel zou prijken. Het Aad Mansveldstadion. Een fiere naam. Net zo stoer als het Abe Lenstrastadion. Maar helaas, het heeft het niet zo mogen zijn. Wie betaald bepaald. Afgelopen week werden de letters een voor een het dak opgehesen en zie wat er staat: Kyocera-stadion. Wat is dat, Kyocera? Toch maa reven het internet rondgestruind. Hun ‘mission statement’ staat groot op de openingspagina van de website. ‘Nieuwe waarde creëren door middel van wereldwijde samenwerking en synergie.’ Euh? Klinkt lichtelijk vaag. Maar het wordt nog vager. Ik wil alleen weten wat de nieuwe hoofdsponsor van mijn voetbalclub nu eigenlijk doet of maakt, maar zak weg in taalkundig drijfzand. ‘Wij beschouwen het onze maatschappelijke verantwoordelijkheid om als goede ondernemende burger steeds meer klantenvoldoening te verkrijgen door onze producten en diensten.’ Zo dan. Mag ik effe een teiltje? En het gaat nog even door: ‘Tegelijkertijd streven wij naar een economisch en sociaal evenwicht terwijl we het milieu beschermen.’ Dat klinkt behoorlijk enthousiast -  zéker voor een bedrijf dat uit Japan komt. En nog steeds weet ik niet wat ze daar bij Kyocera fabriceren en wat die naam op ons stadion doet. Waarom zeggen ze niet gewoon dat ze keukenmessen maken? Dat doen ze namelijk. Kyocera maakt keukenmessen. En printers (‘multifunctionals’ in hun taal). De eerlijkheid gebied te zeggen dat ze nog veel meer maken en behoorlijk ingewikkelde zaken ook; ze doen iets met deeltjesversnellers, met zonnepanelen in de ruimte, ze maken hoogwaardige apparatuur voor de technische industrie. Die printers en keukenmessen, die zal iedereen wel gaan onthouden. Er staat een ‘boodschap van het management’ op de internetpagina, waarbij twee verlegen industriëlen mij streng aan te kijken. Althans, dat proberen ze. Ze zeggen:’ Wij geloven dat een sterke wil dromen tot werkelijkheid kan maken en dat onbegrensde inspanningen iedere hindernis kunnen overwinnen’. Bekt niet echt lekker. Je maakt er geen gezellig spreekkoor van. Maar het is een begin. Uitprinten die zin, inlijsten en ophangen in de ADO-kleedkamer. Ter herinnering aan Aadje, dan toch.