Zeg '1600' en iedereen weet wat je bedoelt. Slag bij Nieuwpoort. Zeg '1974' en nog meer mensen weten wat je bedoelt: het Trauma van '74.  Dat trauma is in mijn geval niet de nederlaag tegen Duitsland, maar de aanblik van mijn vader na het laatste fluitsignaal.  Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik huilde vanzelf mee; ik was een kind en wist niet beter. Er was iets heel ergs gebeurd. We hadden verloren van de Duitsers - en op een of andere manier had dat ook nog iets te maken met de Tweede Wereldoorlog. 'Nee, niet nog een keer', zei mijn vader. Inderdaad: niet nog een keer. Het worden de Spanjaarden. Eindelijk, na 36 jaar, een kans om het trauma te verwerken dat tot op de dag van vandaag in ons collectieve geheugen doorettert. Het grootste succes dat Nederland in de geschiedenis gekend heeft was de verovering van de zilvervloot op de Spanjaarden. Piet Hein, zijn naam is klein, en Sneijder zelfis het ook: zal kabouter Wesley het huzarenstukje uit 1628 herhalen? Ik zit thans op een tropisch Thais eiland, Koh Phangan. Kwa touristen is het hier - door de politieke onrust van de laatste maanden - vrijwel uitgestorven. Maar na de winst tegen Uruguay klonteren de weinige Nederlanders samen, om straks voor de buis de Wedstrijd der Wedstrijden te aanschouwen. We zijn met z'n vijven. Ik en mijn lief samen met  een stel uit Boxmeer en een vrijgezellige buschauffeur uit Maarssen. Een armetierig aantal,vergeleken bij de legioenen van miljoenen in ons thuisland. Mijn hart gaat uit naar alle andere landgenoten, die straks in den vreemde op de meest onmogelijke tijdstippen (in ons geval half twee 's nachts) de finale volgen. Vaak zonder commentaar, net als hier; de Thaise Jack van Gelder is even rond van vorm - je kan er zo in neerploffen - maar onverstaanbaar. Diep in mijn hart zou ik ergens anders willen zijn. Bij mijn vader op schoot. Net als in 1974. Om samen de schande uit te wissen. Pa, mochten we onverhoopt toch weer verliezen: niet huilen, ok? Zoals mamma toen al zei: ' Het is maar een spelletje'.