Als kind was ik niet te genieten, naar het schijnt: toen ik een jaar of zeven was, renden mijn ouders van huis. Zelf ben ik ook een keer weggelopen - een paar uur later werd ik door de politie teruggebracht, en bleken mijn ouders te zijn verhuisd. De jaren daarna stabiliseerde de situatie enigszins, maar de opvoeding bleef moeizaam. Je had vroeger het fenomeen ‘sleutelkinderen'. Die droegen een sleutel om hun nek, zodat ze naar binnen konden. Wel, ik was een brievenbuskind: ik kreeg mijn eten door de brievenbus. Daar heb ik een gevoelig  trauma aan overgehouden, maar ik krijg eindelijk de kans om dit te verwerken. Met dank aan de stichting ‘Schreeuw om leven'. De religieuze fundamentalisten van deze organisatie zijn van plan om door iedere brievenbus in Nederland een plastic foetusje te stoppen. Hoera! Sinds gisteren zit ik gespannen achter de voordeur te wachten op deze mini-geboorte - en nog wel door mijn eigen gleuf. Dankzij deze bijbelbabbelaars kan ik, als man, tóch een beetje ervaren hoe het is om een kind te krijgen. Ik geloof dat de stichting iets duidelijk wil maken over abortus of zo, maar dat interesseert mij natuurlijk geen fluit. Abortus is een zaak van individuele vrouwen en zeker niet van de christelijke extremist Bert Dorenbos, die zijn prikkelende achternaam meer dan waar maakt. Bert was al een doorn in het oog van Jezus toen die aan het kruis hing. Vraagje aan de schreeuwers om leven: als de paus zo fel tegen abortus is, waarom verbiedt hij dan condooms?   Afijn, ik krijg dus een kind van Bert Dorenbos. Mijn Kerst kan niet meer stuk. De buren beneden hebben een paar weken geleden een échte baby gekregen. Ik weet nog niet hoe de kleine heet - maar ik noem ‘m Koffie, omdat ‘ie me de hele nacht wakker houdt. Ik wordt klokje rond geconfronteerd met een schreeuw om leven. Het gehuil heb ik al, nu nog het kindeke Plastic! Natuurlijk zal ik mijn glimmende foetusje een mooie plek geven in huis. Tussen de ballen en de piek, om precies te zijn. Ik hang ‘m op, aan de hoogste tak in me kerstboom.