‘De zee zegt me dat ze moe is/dat zij er zeer beroerd aan toe is'. Paul van Vliet zong het al, 30 jaar geleden: de zee is ziek. En als de zee ziek is, zijn wij dat ook. Maar we zien het niet, of  kunnen het niet zien - we bestaan voor 70% uit water, vandaar dat onze blik vertroebeld is. De klimaatbedreiging is weer een stapje dichterbij gekomen met het rapport van de Deltacommissie. De zee zal stijgen tot 1 meter 30 in 2100. Nou en? Tegen die tijd hebben we allemaal een kale kop. De vraag is dus of we ons zo druk moeten maken. Nee, niet beginnen over de kinderen van onze kinderen: dat gezeik over toekomstige generaties doet mij niet zoveel en wordt maar al te vaak gebruikt om ons vandaag onder de duim te houden. Wat niet wil zeggen dat je het niet een beetje gezellig kunt maken uiteraard; daarom moeten de dijken fors omhoog (de veiligheid moet tien keer groter!) en dienen we zoetwater op te slaan omdat er steeds langere periodes van droogte te komen. Nu kan het aan mij liggen, maar sinds dat gezemel over het klimaat hebben we alleen maar kletsnatte zomers. Is er een causaal verband? Er dient een heuse Deltaregisseur te komen om het tij te keren. Deze redder des vaderlands móet Willem Alexander zijn. Ik stel voor dat we hem voordragen voor deze functie - al is de kans groot dat hij te oud is. Leeftijdsdiscriminatie begint al na je 35e, heb ik begrepen; misschien is het meer iets voor Amalia. De hoofdgeitenbreier van de commissie, Cees Veerman, zegt dat ‘65 procent van ons nationale vermogen in overstroombaar gebied ligt'. Logisch. We hebben dit land gebouwd op de bodem van de oceaan. Er was helemaal niks. En wie gaat die maatregelen allemaal betalen? Who pays the ferryman? Juist, wij. De komende decennia zullen wij gebukt gaan onder milieubelastingen van Bijbelse proporties. De ellende is al begonnen. Balkenende roept: ‘Het kabinet neemt de handschoen op'. Volgens mij heb je meer aan een dweil; gelukkig zit het kabinet daar vol mee, dus uiteindelijk zal het wel goed komen met het klimaat.