Een van der ergste stormen uit de geschiedenis van de mensheid  - zoiets schrijf je niet iedere dag - raasde over de Fillipijnen. Tienduizend doden? Verdubbel dat aantal maar. Wie de leefomstandigheden van deze mensen kent weet dat er in de getroffen gebieden helemaal niets meer overeind staat. Een ramp van ongekende omvang; dat vraagt om compassie met de getroffenen. Niet zo vreemd dat er overal hulpakties op gang komen. Maar op de vraag wat u zou willen doen voor onze medemens in de Fillipijnen krijgt de nieuwssite van TV West nul op rekest. De reacties zijn, zoals wel vaker op internet, recht uit het hart. ‘Ik geef geen cent meer’. ‘De regering is verantwoordelijk.’ ‘Ik ben zelf een goed doel geworden, ik geef niks meer.’ ‘De miljoenen verdwijnen in de zakken van de hoge heren.’ ‘Wij schoppen iedere collectant van de deur, sinds de schandalen rond die goede doelen.’ Dat is het meest gebruikte argument en niet geheel onbegrijpelijk. De strijkstok wordt door veel hulporganisaties nog flink gehanteert.  ‘Waar zijn de miljoenen van die tsunami ook alweer terecht gekomen?’, vraagt Dennis de Vries. Niet het soort reacties maar het aantal ervan verbaast mij. Er is welgeteld niet één positieve reactie. Blijkbaar was het azijn vandaag in de aanbieding. ‘Ik geef wel aan de buren of aan mijn vrienden.’ ‘Ik betaal liever de kapper voor mijn moedertje, die kan niet rondkomen van haar AOW.’ Ook begrijpelijk. De eigen leefomgeving lijkt de eerste plek om hulp te geven. Maar juist ook op verre plaatsen is die hulp hard nodig. Ik ga u niet oproepen om geld te geven aan de Fillipijnen. Geld is nodig, maar dat kan ook van anderen komen. Zo is het voor mij telkenmale een godsraadsel hoe de paus bij zo’n natuurramp zijn medeleven kan betuigen met de slachtoffers - maar de vele, vele miljarden van het Vaticaan in zijn zak houdt. Juist op de Fillipijnen, waar de overgrote meerderheid katholiek is. De paus van de armen, zegt men. Prima, maar steek ze dan ook eens uit de mouwen.