Het leven is, welbeschouwd, een streepje tussen twee jaartallen. Wat u met dat streepje doet mag u zelf bepalen, wél is het prettig als u gezond en wel aan die streep verschijnt. Daarom is het mooi dat van te voren kan worden bekeken of uw nageslacht levensvatbaar is - als u bijvoorbeeld een erfelijke ziekte meedraagt. Voilá: embryoselectie, prachtig instrument. Daar moet je alle ruimte aan geven, zou je denken. Zo niet André Rouwvoet. In zijn visie moet de Schepper ook zijn mislukkelingetjes op Aarde kunnen zetten: daar heeft God een bedoeling mee. ‘Je weet het nooit zeker', zegt minister Rouwvoet. Klopt. Dat is juist waarom wetenschap bestaat. Daar heeft God vast een bedoeling mee. Nu kan ik het onze gristenen niet kwalijk nemen dat zij zo denken, maar het is wel verontrustend dat hun griezelige tentakeltjes zo ver reiken. Dat hebben we uiteraard te danken aan Wouter Bos, die zo nodig moest regeren en nu met zijn bekkie klemzit tussen de dikke billen van het CDA en Christenunie. Toch maakte hij van deze kwestie een principieel punt. De oplossing is even zielig als voorspelbaar: er komt een commissie. ‘En die commissie, ook niet lui, richt terstond een subcommissie op - en daarna gaan allen naar huis, in het besef dat er tóch iets gebeurd is', zei de onvolprezen Godfried Bomans al. Conclusie: zelfs de grote vragen des levens worden onder het vloerkleed weggemoffelt om de coalitie te sparen. Iedere mogelijke botsing tussen ministers wordt verhuld met een verbale schaampalm. Dit kabinet is een spiegeldoolhof van compromissen. Laten we eerlijk wezen: als er een embryo-selectie bestond voor regeringen was dit slappe zooitje nooit door de keuring heengekomen. Die ‘toetsingscommissie' (ruikt u ook een enorme verspilling van tijd en geld?) kan nog geeneens aan het werk: er wordt nog onderhandelt over de voorwaarden. Wij weten wel beter: dit is het zoveelste brevet van onvermogen van de bende van Balkenende. We worden wéér belazerd. Ze nemen ons in het embryootje.