‘Hee! Ik heb een idee!’‘Wat dan?’‘We bellen ‘m gewoon op.’‘Dat kan je niet maken.’‘Hoe zo niet? Wij zijn toch de Telegraaf? Wij kunnen alles maken.’‘Doe normaal. We krijgen heel Nederland over ons heen.’‘Precies! Denk aan de oplage! Onze krant vliegt de deur uit!’‘Ik vind het onethisch en onprofessioneel.’‘Jij werkt hier nog maar net, dat is te merken. Deze krant gaat over lijken, vriend. Letterlijk.’‘Ze hebben de media gevraagd om terughoudend te zijn, in verband met de familie.’ ‘Nou en? Daar moet je schijt aan hebben. ‘Ze’ hoeven geen krant te verkopen, wij wel.’‘Dus we gaan ‘m bellen vanwege economische motieven?’‘Uiteraard. Geen betere reden toch? En hij is nou eenmaal nieuws, of ‘tie het leuk vind of niet.’ ‘Hier komt gezeik van. En wat gaan we dán zeggen?‘Dan geven we geen commentaar. Is standaardprocedure bij de Telegraaf. Wachten tot het overwaait. En anders: excuses.’‘Wat wil je die arme drommel vragen dan?’‘Alleen maar emo-vragen. Hoe hij zich voelt, of het pijn doet, of hij zijn familie mist, dat soort dingen. Zoals alles in de Telegraaf:lekker happig en sappig.’‘Heb jij dan geen greintje fatsoen in je donder? Dit is een menselijk drama. Die mensen verdienen onze diepste compassie. Laat ze met rust.’‘Hee, mietje,  d’r is allang geen compassie meer in de media. De Nederlandse journalistiek is kapot gegaan aan cynisme en sarcasme. In dit vak valt geen eer meer te halen. Wij zijn rioolridders van de informatiemaatschappij. We zijn als pissebedden, altijd op zoek naar ellende, ja zelfs bereid om het kleinste druppeltje pis uit te zuigen.En we zijn zeker niet de enige. Wil jij wachten tot Mathijs ‘m belt? Peter R.? Albert Verlinde? Nee, wij moeten de eerste zijn. Trouwens, z’n leven is toch al totaal verwoest. Dan kan dit er ook nog wel bij.’‘Doe het niet, alsjeblieft…’‘Verrek! Hij gaat over……’‘Hallo….met Jack.’‘Aha, meneer de Vries. Vertel eens: voelt u zich óók alsof u net uit een vliegtuig bent gevallen?’