Je telt tegenwoordig als grote stad niet mee als je niet op z'n minst één homostel hebt dat wordt weggepest. Gelukkig, we hebben ze: een homostel is weggetreiterd uit het Laakkwartier. ‘Laak? Ik zou daar persoonlijk niet zo rouwig om zijn', hoor ik u denken. Ons verdreven homo-paar heeft het op hun nieuwe adres ook alweer voor de kiezen gekregen; net weggepest uit Laak stond Geert W. ineens in de gang. Hoeveel ellende kan een mens verdragen? Bij monde van raadslid van der Linden laat de PVV weten dat er een motie van wantrouwen wordt ingediend tegen burgemeester van Aartsen. Die is verantwoordelijk voor het uitlekken van het nieuwe woonadres van het stel, zegt de PVV. De afdeling voorlichting was de werkelijke boosdoener - natuurlijk is het niet slim om het nieuwe adres aan de eerste de beste persmuskiet mee te geven. Wel een beetje vreemd om de burgervader daar persoonlijk de schuld van te geven. Dat lijkt op wegpesten.  ‘Hij had op zijn fiets moeten springen om die mensen te helpen', zegt van der Linden. ‘Meteen rechercheurs op de zaak', voegt hij er strijdlustig aan toe. Dat er al langer gepraat werd met de ouders, de school en de wijkvertegenwoordigers is hem een doorn in het oog. Praten? De knuppel op dat tuig uit het Rif-gebergte. ‘Ze hadden de ouders moeten bezoeken en met kinderen en al in een container op een industrieterrein moeten zetten', zegt het PVV-raadslid. Ik wil mij niet bemoeien met de vraag of er te laat is opgetreden - zelf riep het stel pas na anderhalf jaar de hulp in van de wijkagent, die in ieder geval adequaat reageerde - maar dat er een probleem is, is duidelijk. Bij het meldpunt van de Gaykrant over homo-pesterijen komen vijftig klachten per dag binnen. Dat zijn er vijftig te veel. De reactie van de PVV is danwel politiek gemotiveerd, ze hebben een punt: dit moet je niet pikken. Zoals mijn opa vroeger al zei: als je bukt wordt je ook genomen. Ze pakken het alleen verkeerd aan omdat ze altijd dezelfde emotie gebruiken, de enige emotie die ze kennen bij de PVV - de emotie van wantrouwen.